Een beetje verliefd... op Brussel

Gisterenavond werd ik overvallen door de dwingende gedachte een avondlijk bezoek te brengen aan de nationale plantentuin in Meise. Soms moet je niet teveel nadenken, dus bevond ik me vanuit Gent al snel in de Brusselse metro.

Telkens weer wanneer ik in Brussel ben, valt het me op hoe thuis ik me daar voel - een soort van rust daalt er over me neer. De drukte van mensen onderweg, Afrikaanse vrouwen in vol ornaat, Arabieren, Brusseleirs, de geur van ijzer en plastiek en felgekleurde kunst. Enige nostalgie naar vervlogen tijden is me niet vreemd. Mochten sommige mensen niet zeggen dat ik mij nagenoeg overal thuis voel, zou ik zeggen: "Ik zou er kunnen leven, in Brussel"...

Maar goed, Meise. De reden van mijn bezoek was de reuzenaronskelk (Amorphophallus titanum) die er in tijdelijk in bloei stond in één van de serres (meer over deze indrukwekkende plant). Een enkele foto. Ik vond ze mooier dan verwacht.

In het schemerduister maakte ik ook nog een flinke wandeling in het wel zeer groene domein van Bouchout, op zoek naar de mammoetboom die lang op de hoofdpagina van mijn mammoetbomensite stond, maar die ik tot mijn grote schande nog nooit zelf had gezien. Zwaar gehavend aan de stam, maar inderdaad een zeer hoog exemplaar. Ook ging ik snel op zoek naar de grote moerascipres, waarvan ik wist dat de kniewortels vrij goed ontwikkeld zijn, en inderdaad: ruim anderhalve meter - zo groot zag ik ze in België nooit. De pas moest er nog flink ingezet worden om voor sluitingstijd weer aan de dadelpalmen aan de ingang te staan, vervolgd door een avondje Brussel in een zwaar romantisch-nostalische bui.

Vandaag weer wakker worden - ver weg van de piramide op het Rogierplein, de Kapellekerk of de Japanse toren van Laken. Zucht.