De Kastelenroute

Op een avond die aanvoelde als een zwoele zomeravond werd onweer boven Gent voorspeld - op de afspraakplaats voor het wekelijkse Tele-Atlas-tochtje bleven dus enkel de echte mannen over: L.V. en T.B. (qua heroïsche intro kan dit al tellen n.v.d.r.)

Doel van de avond werd het stroomafwaartse jaagpad langs de Schelde, langs de bebloemde dijken, de afgesneden meanders, de Kalkense meersen en het beboste platteland. In Schellebelle vonden we het verste punt bereikt en om niet via dezelfde weg langs het jaagpad te moeten, besloten we de ondertussen legendarische route "De Kastelenroute" te volgen.

In de bossen van Destelbergen had ik daar immers bordjes van zien staan (nabij het bedevaartsoordje Berg-Kruis nabij kasteel Notax en Succa). Daar kwamen we dus zeker langs en van daar was het slechts een spreekwoordelijke steenworp naar de Dampoort, toegangspoort tot de binnenstad. Waar "De Kastelenroute" ons eerst zou brengen, och, dat gingen we wel ondervinden.

En het moet gezegd worden: de Kastelenroute bracht ons langs onvermoed mooie plaatsen ten oosten van Gent: volkse cafeetjes, gehuchtjes, bossen en dreven en, af en toe, statige kastelen. En, last but not least, ook L.V.'s patéfabriek kwam voorbij.

Ter hoogte van een duivelse kasseistrook, begon het echter te bliksemen en te rommelen, wat later gevolgd door het onvermijdelijke. Eventjes schuilen onder een overhangende notenboom bij de kasteelmuur, dachten we, maar telkens weer begon het nog harder te regenen tot we ook daar wegmoesten, naar het afdak van een schooltje waar we in onze miserie getuige werden van allerhande menselijke tafereeltjes.

In deze werkelijk apocalyptische wolkbreuk zagen we een auto aan de overkant van de straat verzopen worden, een dappere jongedame ging wet-t-shirt-contestgewijs toch de striemende regenvlagen door, de straat kwam quasi volledig onder water te staan, wat later werden door de buurtbewoners ook de zandzakjes bovengehaald.

Maar, zoals een aloude Vlaamse wijsheid leert: Na regen... komt zonneschijn. Die laatste hebben we dan wel niet gezien, maar het eerste verdween toch. We besloten recht naar huis te rijden, waarbij ook nog de Antwerpsesteenweg onder water bleek te staan. Ja, "De Kastelenroute", toch een aanrader, maar dan wel bij mooi weer.


De volledige route van de Kastelenroute kan je hier vinden.

Epiloog: de dag erna stond in de gazetten "Wateroverlast door wolkbreuken", "De Gentse brandweer kreeg donderdagavond een honderdtal oproepen gekregen voor wateroverlast. Vooral de deelgemeenten Gentbrugge en Ledeberg kregen op korte tijd veel regen te verwerken."

Tilff-Bastogne-Tilff 2008

Gezien het prachtige weer de laatste week, werd de koersfiets opnieuw bovengehaald. Door bezigheden de voorbije weken was het ding voornamelijk stof aan het vergaren sinds de Ronde van Vlaanderen begin april. Na een aantal trainingstochtjes langs het jaagpad van de Schelde en een dagje hellingen verkennen in de buurt van Stavelot en les Hautes Fagnes (met ondermeer mijn zwart beest de Route de la Ferme Libert), begonnen de benen terug goed te voelen en werd nogal last-minute besloten de klassieker voor wielertoeristen Tilff-Bastogne-Tilff te rijden.

Gezien de niet uitgesproken indrukwekkende voorbereiding en gezien we niet midden in de nacht wilden opstaan om op een treffelijk uur in Tilff te staan, werd besloten de middellange tour te doen: 140 km in plaats van 240 km. We wisten bovendien niet helemaal waaraan we ons mochten verwachten, daar mijn fietscompagnon D.V. en ik nog nooit de Côte de Wanne of La Redoute hadden gezien. Bovendien beschik ik niet over een triple en was mijn cassette achteraan aangepast aan het vlakke werk.

Na een valse start door een stipheidsactie van de NMBS misten we al direct onze trein, vervolgens stopte de volgende door een technische storing. Gelukkig was de reis zelf nog vermakelijk: we zaten op dit vroege uur de hele tijd als sardientjes opgesloten met jongemensen die en masse van een grote technofuif in het Gentse kwamen en die, tijdens het roken van wiet in de trein, voortdurend uitpakten met een vocabulaire van slechts enkele woorden : "La peche!!" en "Putain!!". De week ervoor mochten we in Luik al niet op de trein omdat we onze fietsen meehadden... U zal begrijpen dat de NMBS bij ons, vanwege het ons niet op de trein laten, niet bepaald populair is, correcter: de rotte appels tussen de vele conducteurs en conductrices die wel crèmes van venten en madammen zijn.

Dit gezegd zijnde: in Luik afgestapt en bij wijze van opwarming in een half uurtje naar Tilff gefietst - waar een ware invasie van Nederlanders, Vlamingen en Duitsers leek plaats te vinden. Hoewel we ruimschoots te laat waren, konden we ons toch nog inschrijven (deze commerciële bedoening wil duidelijk geld verdienen).
Eens gestart, werd het alsmaar plezanter terwijl we in snel tempo verder reden. De uitzichten! De geuren! De dorpjes en gehuchtjes! De brandende zon op het bakkende asfalt! De verkoeling in de bossen, de lange afdalingen met hun scherpe bochten!

Persoonlijk heb ik erg genoten van de beklimming van de Rosier-Est (ik waande me zowaar in het Zuiden van Frankrijk), de Ancienne Barrière (dit leek sterk op de weg naar de top van de Vesuvius bij Napels) en de Côte de Wanne, het voorbijkomen aan het weekendhuisje in Cheneux, de plaats waar ik jarenlang op vakantie ben geweest in Nonceveux aan de Ninglinspo ... De reacties van de medefietsers ("Wat is die col du Roowsjeej toch een klereheuvel!"). De afdalingen door Dairomont, Wanneranval, La Gleize, Méry,... het weer dat wel augustus leek, magnifiek.

Toen een seingever nabij Stavelot op de grote baan teken stond te doen dat we naar links een klein wegje moesten inslaan, nam ik op mijn buitenblad vlotjes de bocht waarna de schrik me onmiddellijk om het hart sloeg: een muur van 21% stond daar grijnzend te wachten, de côte d'Amermont. "Binnenblad! Binnenblad!!", hoor ik mezelf nog in paniek denken. Na een tijdje zwalpen, kwam er gelukkig een haarspeldbocht die iets vlakker was. Mijn prille hoop dat het ergste voorbij was, werd abrupt de kop in gedrukt toen ik iets verder op een wegje links bergop een lange sliert coureurs zich recht op de trappers of te voet naar boven zag manouvreren.

Ook de betekenis van het woord "wielerterrorist" is me duidelijk geworden - hoewel ik mezelf altijd verplicht rechts van de weg of, zo er één is, op het fietspad te rijden, is dit in de ardennen quasi onmogelijk of je belandt onvermijdelijk in het decor. Deze rijstijl wordt blijkbaar niet door iedereen geapprecieerd, gezien we - naast het vele getoeter - een keer ruitenwisservloeistof over ons dak kregen door een voorbijstekende auto. Ach wat, de verkoeling was welgekomen.

Eén van de laatste hellingen van de dag was de gevreesde La Redoute in Remouchamps. Mijn vader heeft deze jaren geleden eens opgereden en wist mij te vertellen dat dat niet om te lachen was. Bij de bevoorrading aan de voet van deze beklimming voelden D.V. en ik beiden de zenuwen toenemen - hoe zou het ons vergaan op deze klassieker, die we beiden nog nooit gezien hadden? Toen de D.V. de helling in de verte zag liggen, kwam hij mij zeggen: "Ik heb al zien liggen wat ons te wachten staat, en het ziet er geen schoon zicht uit.". U begrijpt dat we, toen we in de brandende zon met een groepje richting La Redoute vertrokken, er niet gerust op waren. Eerste stukje door het dorp ok, dan onder de stenen brug door naar rechts langs de autostrade, valt nog wel mee, en dan naar links recht naar boven. Trekken en sleuren, maar het lukt nog... Mensen die langs de kant roepen: "het laatste stukje, komaan!" en plots zijn we boven. Alweer een illusie armer, La Redoute bleek eigenlijk nog goed mee te vallen. Ik dacht bij mezelf: vind ik de Thier de Coo of de Ferme Libert niet lastiger?

Later op de trein waren D.V. en ik het erover eens: dit vonden we beiden eigenlijk mooier dan de Ronde van Vlaanderen - waar de Ronde onovertroffen is in de hele sfeer errond, de anticipatie, de historie, moet deze toch onderdoen voor het prachtige decor van Tilff-Bastogne-Tilff. Achteraf gezien had er mits een overnachting in het Luikse wellicht toch meer in gezeten. Volgend jaar alleszins opnieuw! Wat moet dat niet zijn in de Alpen of de Pyreneeën??

Epiloog: de dag erna met "the-day-after"-benen de ING stadsloop van 10,4 km in Gent gelopen (ik kon de inschrijving niet meer annuleren).
Gezien ik bij de laatste ben gestart, ben ik vanaf de start bezig geweest met tijd te verliezen door in de massa mensen in te halen, wat mij wellicht enkele minuten heeft gekost.
Het was ook de eerste keer sinds vorige herfst dat ik nog eens met de benenwagen op pad ging. Toch was ik tevreden met mijn 51m50. Volgend jaar moeten de 47 minuten van J.V. binnen het bereik liggen!

De Ronde van Vlaanderen 2008

Zaterdagmorgen 5u30, bij T.V. thuis in Brugge. De grote dag is begonnen: vandaag rijden we voor de eerste keer de Ronde van Vlaanderen, voor de eerste keer een tocht van meer dan 180 km. Present zijn fietscompagnon L.V. en ikzelve. D.V. komt vanuit Kortrijk met de eerste trein en zal ons later vervoegen.

Na de formaliteiten op de grote markt in Brugge, worden we 's morgens vroeg op de grote weg van Brugge naar Roeselare voorbijgestoken door grote drommen wielertoeristen. We laten het niet aan ons hart komen: "Och, laat ze maar rijden. We gaan ze wel oprapen in de Ardennen!". Het zou nog een running gag worden.

Ter hoogte van 't Hoge in Kortrijk zijn de pelotonnetjes volledig uiteengerafeld en begint het weer gevoelig slechter te worden - iets voor het "Dorp van de Ronde" Bellegem worden de regenvestjes bovengehaald. Ook een pijnlijk opstekende kramp in mijn rechterkuitspieren zorgt voor een domper op de moraal.

De volgende tiental kilometers probeer ik de kramp er rustig uit te fietsen, maar heb er toch serieus last van bij het beklimmen van de eerste helling van de dag, de Kluisberg - in de regen. Ik moet iedereen voorbij laten gaan. En van het idee dat het nog zo'n kleine 200 km is wordt je ook niet direct vrolijk. Het zal toch niet waar zijn dat deze Ronde-poging voortijdig zal eindigen? Ondertussen zijn de voeten doorweekt en hoor ik van medefietsers verhalen over ijskoude voeten, iets waar ik zelf minder last van heb.

Maar de weergoden zijn ons goed gezind: bij naderen van Wannegem-Lede klaart het echter op en samen met de moraal stijgt ook het plezier en de sfeer. Net na Gavere komt ook D.V. ons vervoegen: hij heeft tijdens de voormiddag blijkbaar heel de tijd in het wiel van Museeuw en Van Petegem gezeten. Museeuw zorgde voor de humor door het vertellen van een aantal moppen, Museeuw-kluchten dan nog.

De uren vliegen voorbij, de kilometers worden goed verteerd: we plukken volop de vruchten van onze voorbereiding (waaronder de E3-Prijs Harelbeke de week ervoor), al worden de kasseien op verschillende manieren geapprecieerd. L.V. blijkt vlotjes over deze stroken te dokkeren terwijl D.V. er onmiddellijk grote gaten moet laten vallen. Hij staat dan wel weer steevast als eerste bovenaan de hellingen.

We hebben ons lesje goed geleerd: niet te snel willen rijden, voldoende eten en drinken en met deze motto's blijkt alles vrij goed te doen. Alleen op de Koppenberg moeten we allen voet aan de grond zetten - al moet het gezegd worden dat dit voornamelijk te wijten was aan opstoppingen veroorzaakt door vallende fietsers. Ontgoochelde gezichten alom.

Achteraf gezien was de Ronde een haalbare kaart - uitrijden was het doel, en de tijd was van geen belang. Uiteindelijk blijkt er 277 km op de teller te staan, gereden in een uur of elf (en een half). Misschien dat er volgend jaar een uurtje of meer vanaf kan?