Iceland

Amazing country. Some snapshots.

Krafla volcanic fissure swarm, Mývatn.

Dettifoss in the Jökulsá á Fjöllum, Jökulsárgljúfur.

Strokkur geyser, Haukadalur.

Jökulsárlón ice lake beneath the Vatnajökull ice cap.

Krossa anastomotic river.

View on the Skeiðará sandur from the slopes of Öræfajökull.

Climbing to Hvannadalshnúkur, Iceland's highest peak.

Typical Icelandic male.

Badlands near Landmannalaugar.

View of Alftavátn and the Myrdalsjökull

Table mountain along the Laugavegur from Skógar to Þórsmörk

Verslag Marmotte 2009

Inleiding
Begin 2009 schreven we ons in voor de Marmotte - ik wist maar half waar ik aan begon maar vertrouwde volledig op het oordeel van wielercompagnon Lander die met het idee op de proppen kwam.

De Marmotte is een wielerwedstrijd die jaarlijks wordt gereden in de Franse Alpen en is te vergelijken met de "koninginnenrit" in de Tour de France. De rit is 174 km lang, telt 5.000 hoogtemeters en gaat over vier cols, waarvan in de Tour de France drie cols als "buiten categorie" vallen. De route gaat over de Col du Glandon, Col du Télégraphe, Col du Galibier en de finish is op de top van de Alpe d’Huez.

Nu, voor exploten die op het eerste zicht moeilijk ten uitvoer te brengen zijn ben ik vaak te vinden omdat de geschiedenis leert dat deze telkens ook echt lukken. Bovendien zag ik het zeker zitten want het was me al meermaals opgevallen dat ik niet onaardig bergop rij, althans dat hoopte ik toch.

Een aantal weken na de inschrijving kwam een tegenvaller: het bleek dat ik eind april geopereerd moest worden aan de rechterknie (gescheurde meniscus), dus van een optimale voorbereiding zou geen sprake zijn. Ik wist ook niet of de knie het zou houden en of het eigenlijk wel verstandig zou zijn met een versgeopereerde knie de Marmotte te rijden... We zouden wel zien wat het zou worden!

Mensana Sijsele
De dag voor het vertrek hadden Lander en ik een afspraak in het inspanningscentrum Mensana bij Brugge om een volledige inspanningstest te laten doen. Gezien een bepaalde voorgeschiedenis in mijn familie, wilde ik wel zeker weten of er niets mis was met mijn hart.

De test stak een hart onder de riem: het hart is perfect in orde en de andere waarden bleken goed tot uitstekend: VO2 max 61, vetpercentage 11.8 en omslagpunt 179. Er is blijkbaar een natuurlijke aanleg voor duursporten aanwezig. Laat die Marmotte maar komen!

Alleen bleek mijn rechterbeen minder te wegen dan mijn linker-, waar dat in januari niet het geval was. Dat is blijkbaar het gevolg van weken stilliggen na de operatie: puddingbenen (of in mijn geval: een puddingbeen).

De rit
Met vier waren we naar de camping Le Champ du Moulin in Bourg d'Arud afgezakt. Na een weekje terreinverkenning (waaronder het rijden van de kleine Marmotte - de Marmotte zonder Alpe d'Huez) en rust, was het de zaterdag eindelijk zover. Na enkele uurtjes woelen erg vroeg moeten opstaan, moest ik toch eerst een kwartiertje "wakker worden" op het toilet wegens een vreemd gevoel in de maag en darmen... Gelukkig bleek ik niet de enige met dat gevoel te zijn en later aan de start in Bourg d'Oisans was het bij iedereen gelukkig weer beter. We waren klaar voor de start.

Ik pikte meteen aan bij een groepje en op de eerste beklimming van de dag rustig ingehouden en op hartslag gereden (ong. 155). Het was meermaals gezegd: als je niet wilt parkeren op Alpe d'Huez later op de dag, moet je je inhouden op de Glandon! Toch haalde ik voortdurend hele drommen mensen in, al was dat allicht hoofdzakelijk te wijten aan ons hoge startnummer en het feit dat we ook achteraan in ons startvak stonden.

Op de top van de Glandon zelf kwam de eerste bevoorrading. Ik kwam er toe na 1u59 en volgens de planning bleek goud ruim haalbaar.
Er heerste helaas een vrij grote drukte en het kostte me minstens een kwartier om mijn bidons met water gevuld te krijgen. Voor de officiële tijdsregistratie telt die "verloren" tijd mee, zodat ik beter was doorgereden en ze ergens halfweg de afdaling aan het fonteintje in Saint-Colomban-des-Villards had gevuld, waar quasi niemand stond.
Later vulde ik mijn bidons niet aan de alweer erg drukke bevoorradingsplaats in Saint-Michel-de-Maurienne, maar een paar honderd meter verder aan het verlaten stadsfonteintje vlak aan de voet van de Télégraphe, waar niemand te bespeuren was.
Enkele dagen voor de Marmotte hadden we deze namelijk zelf al eens gereden bij wijze van training (maar dan zonder Alpe d'Huez), en deze terreinkennis bleek best wel handig.
Boven: de bocht Saint-Etienne-des-Cuines, het einde van de afdaling van de Glandon.

Verder in de afdaling verloor ik naast al mijn energiegellekes ook mijn pompje. Best wel jammer, want ik was tevreden over dat ding. Ik ben onmiddellijk gestopt (voor zover dat gaat in een afdaling) en teruggereden, maar helaas... Weer tien kostbare minuten verloren. Later op de Télégraphe aan de praat geraakt met een Nederlander die goed doorreed en samen "sleurden we elkaar de berg over". Steil is de Télégraphe niet en als je je goed voelt, kan je er goed tempo maken.

Na Valloire gebeurde wat ik gevreesd had (enkele dagen tijdens de "Marmotton" had ik het namelijk ook): de rechterknie wilde niet meer mee - een doffe pijnscheut bij elke trap. Ik besloot maar mijn verstand te gebruiken en op reserve de Galibier op te rijden (het was de derde keer deze week). Op de top bleek 8u30 officiële tijd (de vereiste tijd voor Goud) nog nipt mogelijk wanneer ik zou doorrijden: de knie liet echter iets anders horen. Vanaf toen besloot ik maar definitief om mij niet te forceren en er voor te zorgen dat ik toch voor 9u officiële tijd binnen was. Toch "the next best thing" als doelstelling.

Boven: tijdens de beklimming van de Galibier.

De lange afdaling van de Galibier ging goed ondanks de strakke tegenwind (we zaten met een man of 5 in een groepje en deden om beurten kopwerk), al haalden ons tijdens de afdaling wel een aantal zotte afdalers in. Daar deed ik niet aan mee, de dag zelf hadden we helaas al genoeg ambulances gezien en gehoord.

Boven: tijdens de afdaling van de Galibier.

Linksonder: tijdens de afdaling van de Galibier - Rechtsonder: tijdens de slotklim naar Alpe d'Huez.


Alpe d'Huez ging goed ondanks de verzengende hitte - op het verstand relatief rustig rijden met de bedoeling net vóór 9u te arriveren, de eerste steile bochten gingen verbazend vlot - maar vele andere zagen er niet meer zo fris uit: er lagen er in de schaduw onder de vangrail te bekomen, anderen waren dan weer aan het surplacen of aan het snakken naar water (waaronder ikzelf). Anderen zochten trillend verkoeling aan één van de watervalletjes langs de weg. Plots kwam ik zowaar weer de Nederlander tegen vanop de Télégraphe, die ik had moeten laten rijden op de Galibier. Nu stond hij quasi geparkeerd op Alpe d'Huez. Te veel gegeven in het begin, de klassieke fout blijkbaar. Met een licht wanhopig gezicht: "Ik klim voor geen méter meer, man!"

Boven aangekomen bleek mijn chip niet gewerkt te hebben (ik had die aan mijn zadelpen gehangen maar die moest blijkbaar aan de schoenen). Ach ja, de tijd werd ook door de Garmin geregistreerd...

De resultaten

-	Feitelijke tijd gereden	(Officiële brutotijd)
Tim	8:07	(8:54)
Dieter	8:35	(9:05)
Bram	8:45	(9:17)
Lander	9:13	(9:56)

Tussentijden: Col du Glandon 1u59, Valloire 4u37, Col du Galibier 6u16, Alpe d'Huez 8u54 (Grimpée de l'Alpe 1u16).

Officiële tussentijden: http://www.la-marmotte.org/index.php (startnummers TB: 4702, DV: 4703, LV: 4704, BV: 6358)

Mijn hartslaggegevens


Hoogteprofiel met hellingspercentages

Het jaar van de Platte Tube

Alles went nietwaar.

Dus zal ik mij ook beperken tot een droge opsomming van enige exploten die dit voorjaar reeds ten uitvoering gebracht werden.

* Tochtje naar de Casselberg vanuit Middelkerke
* Tochtje naar Geraardsbergen en de Vlaamse Ardennen
* Omloop Passage-Fitness
* De E3 prijs (aan een snoeihard tempo)
* De Ronde van Vlaanderen 2009

Zonder problemen? Ja en neen. Conditioneel zit alles goed, mechanisch blijken de buitenbanden hun maximale leeftijd bereikt hebben.

Daar het de voorbije maanden haast leek dat een tochtje zonder een platte tube niet meer tot de mogelijkheden behoorde en 2009 al werd uitgeroepen tot "het jaar van de Platte Tube", werden nieuwe shiny rode Michelin Orium bandjes opgelegd. Toch een beetje met gemengde gevoelens, daar ik de wisselbeker voor de prijs van de Platte Tube allicht weer zal moeten afgeven.

Sinds de Ronde van Vlaanderen niet meer op de fiets gezeten en dat zal zo zijn tot 17 mei wegens een knieoperatie (loop- en bergwandelblessure: gescheurde meniscus).
Frustrerend is het wel, daar we ons reeds hebben ingeschreven voor de Marmotte 2009, zodat het bijgevolg waarschijnlijk is dat er een slechte prestatie neergezet zal worden wegens de trainingsperiode die in het water valt...

Update: na het binnenbrengen van mijn fiets voor een groot onderhoud bij de velomaker beweerde die: "Ja, met die nieuwe wielen is het wel een goede fiets nu, alleen jammer dat er zo'n speelgoedbandjes opliggen...". Die Speedium-bandjes zijn nu vervangen door Prorace banden en heb sindsdien nog geen enkele keer platgereden. De banden vertonen ook nog niet de minste tekenen van slijtage. Leve Prorace!