Tilff-Bastogne-Tilff 2008

Gezien het prachtige weer de laatste week, werd de koersfiets opnieuw bovengehaald. Door bezigheden de voorbije weken was het ding voornamelijk stof aan het vergaren sinds de Ronde van Vlaanderen begin april. Na een aantal trainingstochtjes langs het jaagpad van de Schelde en een dagje hellingen verkennen in de buurt van Stavelot en les Hautes Fagnes (met ondermeer mijn zwart beest de Route de la Ferme Libert), begonnen de benen terug goed te voelen en werd nogal last-minute besloten de klassieker voor wielertoeristen Tilff-Bastogne-Tilff te rijden.

Gezien de niet uitgesproken indrukwekkende voorbereiding en gezien we niet midden in de nacht wilden opstaan om op een treffelijk uur in Tilff te staan, werd besloten de middellange tour te doen: 140 km in plaats van 240 km. We wisten bovendien niet helemaal waaraan we ons mochten verwachten, daar mijn fietscompagnon D.V. en ik nog nooit de Côte de Wanne of La Redoute hadden gezien. Bovendien beschik ik niet over een triple en was mijn cassette achteraan aangepast aan het vlakke werk.

Na een valse start door een stipheidsactie van de NMBS misten we al direct onze trein, vervolgens stopte de volgende door een technische storing. Gelukkig was de reis zelf nog vermakelijk: we zaten op dit vroege uur de hele tijd als sardientjes opgesloten met jongemensen die en masse van een grote technofuif in het Gentse kwamen en die, tijdens het roken van wiet in de trein, voortdurend uitpakten met een vocabulaire van slechts enkele woorden : "La peche!!" en "Putain!!". De week ervoor mochten we in Luik al niet op de trein omdat we onze fietsen meehadden... U zal begrijpen dat de NMBS bij ons, vanwege het ons niet op de trein laten, niet bepaald populair is, correcter: de rotte appels tussen de vele conducteurs en conductrices die wel crèmes van venten en madammen zijn.

Dit gezegd zijnde: in Luik afgestapt en bij wijze van opwarming in een half uurtje naar Tilff gefietst - waar een ware invasie van Nederlanders, Vlamingen en Duitsers leek plaats te vinden. Hoewel we ruimschoots te laat waren, konden we ons toch nog inschrijven (deze commerciële bedoening wil duidelijk geld verdienen).
Eens gestart, werd het alsmaar plezanter terwijl we in snel tempo verder reden. De uitzichten! De geuren! De dorpjes en gehuchtjes! De brandende zon op het bakkende asfalt! De verkoeling in de bossen, de lange afdalingen met hun scherpe bochten!

Persoonlijk heb ik erg genoten van de beklimming van de Rosier-Est (ik waande me zowaar in het Zuiden van Frankrijk), de Ancienne Barrière (dit leek sterk op de weg naar de top van de Vesuvius bij Napels) en de Côte de Wanne, het voorbijkomen aan het weekendhuisje in Cheneux, de plaats waar ik jarenlang op vakantie ben geweest in Nonceveux aan de Ninglinspo ... De reacties van de medefietsers ("Wat is die col du Roowsjeej toch een klereheuvel!"). De afdalingen door Dairomont, Wanneranval, La Gleize, Méry,... het weer dat wel augustus leek, magnifiek.

Toen een seingever nabij Stavelot op de grote baan teken stond te doen dat we naar links een klein wegje moesten inslaan, nam ik op mijn buitenblad vlotjes de bocht waarna de schrik me onmiddellijk om het hart sloeg: een muur van 21% stond daar grijnzend te wachten, de côte d'Amermont. "Binnenblad! Binnenblad!!", hoor ik mezelf nog in paniek denken. Na een tijdje zwalpen, kwam er gelukkig een haarspeldbocht die iets vlakker was. Mijn prille hoop dat het ergste voorbij was, werd abrupt de kop in gedrukt toen ik iets verder op een wegje links bergop een lange sliert coureurs zich recht op de trappers of te voet naar boven zag manouvreren.

Ook de betekenis van het woord "wielerterrorist" is me duidelijk geworden - hoewel ik mezelf altijd verplicht rechts van de weg of, zo er één is, op het fietspad te rijden, is dit in de ardennen quasi onmogelijk of je belandt onvermijdelijk in het decor. Deze rijstijl wordt blijkbaar niet door iedereen geapprecieerd, gezien we - naast het vele getoeter - een keer ruitenwisservloeistof over ons dak kregen door een voorbijstekende auto. Ach wat, de verkoeling was welgekomen.

Eén van de laatste hellingen van de dag was de gevreesde La Redoute in Remouchamps. Mijn vader heeft deze jaren geleden eens opgereden en wist mij te vertellen dat dat niet om te lachen was. Bij de bevoorrading aan de voet van deze beklimming voelden D.V. en ik beiden de zenuwen toenemen - hoe zou het ons vergaan op deze klassieker, die we beiden nog nooit gezien hadden? Toen de D.V. de helling in de verte zag liggen, kwam hij mij zeggen: "Ik heb al zien liggen wat ons te wachten staat, en het ziet er geen schoon zicht uit.". U begrijpt dat we, toen we in de brandende zon met een groepje richting La Redoute vertrokken, er niet gerust op waren. Eerste stukje door het dorp ok, dan onder de stenen brug door naar rechts langs de autostrade, valt nog wel mee, en dan naar links recht naar boven. Trekken en sleuren, maar het lukt nog... Mensen die langs de kant roepen: "het laatste stukje, komaan!" en plots zijn we boven. Alweer een illusie armer, La Redoute bleek eigenlijk nog goed mee te vallen. Ik dacht bij mezelf: vind ik de Thier de Coo of de Ferme Libert niet lastiger?

Later op de trein waren D.V. en ik het erover eens: dit vonden we beiden eigenlijk mooier dan de Ronde van Vlaanderen - waar de Ronde onovertroffen is in de hele sfeer errond, de anticipatie, de historie, moet deze toch onderdoen voor het prachtige decor van Tilff-Bastogne-Tilff. Achteraf gezien had er mits een overnachting in het Luikse wellicht toch meer in gezeten. Volgend jaar alleszins opnieuw! Wat moet dat niet zijn in de Alpen of de Pyreneeën??

Epiloog: de dag erna met "the-day-after"-benen de ING stadsloop van 10,4 km in Gent gelopen (ik kon de inschrijving niet meer annuleren).
Gezien ik bij de laatste ben gestart, ben ik vanaf de start bezig geweest met tijd te verliezen door in de massa mensen in te halen, wat mij wellicht enkele minuten heeft gekost.
Het was ook de eerste keer sinds vorige herfst dat ik nog eens met de benenwagen op pad ging. Toch was ik tevreden met mijn 51m50. Volgend jaar moeten de 47 minuten van J.V. binnen het bereik liggen!